Mila

Huzur denen şey çok uzak değil aslında bize. Bizim karmaşık hale getirdiğimiz hayatta, gerilerde bırakılmış bir kavram. Şimdi yazdıklarımı okuyup gözlerinizi kapatın ve hayal edin.

Bir taş evde sevdiğiniz insanla yaşıyorsunuz. Ufak bir bahçesi var, çeşit çeşit sebze, meyve, çiçek barındıran içinde. Akasyalar sarkmış taş duvara doğru. Sabahları gelen mis gibi deniz kokusu öğlen yerini çiçek kokularına bırakmış. Bahçenizde ki çileklerden nefis bir turta yapmışsınız. Günün speciali bu. İki masa atmışsınız çünkü bahçeye, şirin bi cafe haline gelmiş küçük eviniz. Arada bir uğrayan gençler yada bir iki tanıdık eş dost oluyor. Nefis turtanızın yanında kahvenizi ikram ediyorsunuz onlara. Sevdiceyiniz bahçeyle ilgileniyor, akşamada balık yapalım diyor. Sabah balığa çıkmıştınız ya birlikte, hani balıkların yarısını kedilere verdiniz diye surat asmıştı hatta. İşte o balıkları yaparsınız, bahçede ki taze sebzelerinizle de güzel bir salata, belki bir de küçük açarsınız balığın yanına. Hafif ılık bir rüzgar yalar yüzünüzü, o an hissedersiniz. Huzur budur. Huzur uzak değildir.

 Huzur sade, koşuşturmasız bir yaşamdır belki de. İnsan yoruldukça, yeter artık dedikçe daha çok huzur arayışına giriyor. Bende yoruldum ve böyle hayallerle avutuyorum kendimi. Otursam denizin kıyısında yalınayak, dalga seslerinin arasında hafif bir rüzgar esse. Neşeli çocuk sesleri gelse. Bütün negatif enerjimi orda bırakıp gelsem. Benim tatil zamanım gelmiş bence :) Ruhum yaşlı galiba birde, emekli çift hayalleri kuruyorum :) Ama sizce de güzel olmaz mı öyle bir evde yaşamak? Gelir misiniz cafe'me ziyarete :)